Rzeźba w Polsce w czasach panowania króla Stanisława Augusta (1764–1795) to w przeważającej większości dzieła nabywane za granicą, we Włoszech i Francji, albo prace obcych artystów działających w naszym kraju.
Zasadnicze znaczenie dla ówczesnego obrazu tej gałęzi sztuki miał mecenat króla, a głównym ośrodkiem jej rozwoju był dwór królewski w Warszawie. Stanisław August sprowadzał z zagranicy, głównie z Włoch, rzeźbiarzy, których działalność była w zasadzie ograniczona do dekoracji królewskich siedzib: Zamku Królewskiego i letniej rezydencji w Łazienkach Królewskich, gdzie znajdowało się też wiele rzeźb będących importami z Włoch i Francji. Monarcha planował wprawdzie utworzenie szkoły artystycznej mającej kształcić miejscową młodzież w sztukach pięknych, której zaczątkiem w dziedzinie rzeźby była pracownia rzeźbiarska funkcjonująca na Zamku Królewskim, ale abdykacja króla w 1795 roku spowodowała likwidację zarówno owej zamkowej „skulptorni”, jak i całego rozwijającego się za jego rządów warszawskiego ośrodka rzeźbiarskiego.