Zapraszamy na koncerty 9. edycji Avant Art Festival 2025 WARSZAWA w klubie SPATiF!

Francesca Ter-Berg Quartet (UK)
Unikalny projekt artystów: Francesca Ter-Berg, Coby Sey, Ursula Russell i Tara Cunningham, jednymi z najbardziej eklektycznych i znanych brytyjskich artystów, których twórczość obejmuje jazz, improwizację, muzykę klezmerską, elektroniczną i punk rock.
Ta czwórka połączy swoje muzyczne fascynacje i fragmenty oryginalnych kompozycji w jedną sferę dźwiękową, współgrając, improwizując, słuchając siebie wzajemnie i reagując na dźwięki pozostałych w czasie bieżącym.

Sly and The Family Drone (UK)
Londyński neo-jazzowy kwintet który ewoluował z inspiracją muzyką kasetową w „wielokończynowy organizm dźwiękowy”. Pierwotnie założony przez Matta Cargilla jako projekt kolażu kasetowego oparty na eksperymentach noise’owych, Sly przekształcił się w pełnowymiarowy zespół koncertowy, usytuowany gdzieś pomiędzy free jazzem, noise’em, industrialem a kulturą rave.
Zespół nakłada na siebie elektronikę, instrumenty dęte i dzwięki perkusyjne w coś, co prasa opisuje jako „konwulsyjną celebrację hałasu, rytmu i oporu”. Ich muzyka jest improwizowana, tworząc wysokie crescenda i zniekształcone tekstury, które zapewniają, że żadne dwa występy nie są takie same.
Występy Sly budzą ciekawość ze względu na eksplozywną i wspólnotową naturę. Preferując ustawienie w kręgu, zespół zaciera granice między wykonawcami a publicznością, przekształcając pasywnych obserwatorów w aktywnych uczestników i redukując performance do tego, co krytycy nazywają szamańskim rytuałem. To podejście uczyniło ich królami „no audience underground”, wypalajaącymi własną ścieżkę przez kluby i festiwale w UK i poza nim.
Krytycy opisują ich brzmienie jako osiągnięcie „rodzaju transcendentnego, euforycznego stanu wyrwanego do istnienia poprzez zastosowanie niesamowitej mocy” (The Quietus).

kIRk: CANES OF KARABAKH (PL)
avant-folk / post-rock oparty o brzmienie duduka Canes of Karabakh to projekt Stanisława Matysa (duduk), Olgierda Dokalskiego (flugelhorn, fx) i Pawła Bartnika (dub). Powstanie zespołu ściśle związane jest z ormiańsko azerskim konfliktem o
Górny Karabach. W efekcie przegranej przez Armenię wojny dostępność i jakość używanych przez Matysa ustników gamish wykonywanych z trzciny, która rośnie tylko w Górnym Karabachu, drastycznie spada, a cena trzykrotnie wzrasta.
Sytuacja ta bezpośrednio wpływa na nasze brzmienie, ale także wzbudza w nas, muzykach z Polski, którzy sięgnęli po duduka, poczucie zakłopotania. Raz, że czerpiemy z tradycji zagrożonej, a przy tym bezwzględnie zakorzenionej w konkretnym miejscu, w jego ludziach, pejzażach, przyrodzie. Dwa – nas na te stroiki stać, wielu Ormian już niekoniecznie. Ze zdwojoną siłą dostrzegamy, jak bardzo niedostępna czy też pozornie dostępna jest nam tamtejsza kultura. Stanowi to asumpt do rozważań, w jakim wymiarze (i czy w ogóle) mamy prawo korzystać z tej Tradycji – tak, by jej nie naruszyć i nie profanować.