Instalacja choreograficzna prezentowana w przeszklonej galerii Muzeum Sztuki Nowoczesnej na parterze, w Galerii A. Przestrzeń ta łączy wnętrze instytucji z miejskim otoczeniem – znajduje się na styku, w przejściu. Instalacja ma przyciągać uwagę i kierować ją na ciało: nasze własne ciała, ciała tancerek i tancerzy, a także na obecność ciał w przestrzeni Muzeum i miasta.

Muzeum ciał proponuje rozszerzenie pola doświadczania sztuk wizualnych z dominującego wzroku (wykluczającego niewidzących, nierzadko wiążącego się z dystansem i oceną) o słuch i cielesną obecność. W tańcu oznacza to uważność skierowaną na własne ciało, myśli i wyobrażenia. Taniec nie funkcjonuje tu jako formalny pokaz, lecz jako sposób przetwarzania bodźców – forma aktywnego badania rzeczywistości poprzez ciało jako aparat percepcyjny. Improwizujący tancerki i tancerze reagują na dźwięki i obecność widzów. Ich ruch nie opiera się na zdefiniowanych figurach, lecz na dostrajaniu się do kontekstu i wchodzeniu w relacje z otoczeniem.

Muzeum ciał działa jak filtr percepcji – uwrażliwia na sposób, w jaki postrzegamy innych i siebie w przestrzeni publicznej. Przypomina, że nasze widzenie nie jest neutralne. Kształtują je społeczne konteksty, normy kulturowe, przyzwyczajenia, struktury władzy. Tańczące ciało aktywnie uczestniczy w definiowaniu relacji z otoczeniem, staje się narzędziem komunikacji, medium – żywym i politycznym. Skupienie i uważność, których wymaga ta interakcja, mogą też pomóc odbierać inne formy sztuki – wolniej, z refleksją i otwartością na cielesne doświadczenie.

Tytuł projektu nawiązuje do pierwszej choreograficznej interwencji w nowej siedzibie MSN-u, zrealizowanej na jej otwarcie w październiku 2024 roku. Odwołuje się również do idei Musée de la danse Borisa Charmatza, który szukając nowych kontekstów do prezentacji choreografii i tańca, podkreślał jego rolę jako politycznego medium o natychmiastowym, cielesnym oddziaływaniu.