Obrazy, z których większość na pewno w Galerii Obrazów na parterze Pałacu na Wyspie oprawiona była w jednakowe, rzeźbione i złocone ramy z cyfrą królewską w kartuszu, zgodnie z powszechnym w XVIII w. zwyczajem, zawieszone były w formie tak zwanych tapet gęsto wypełniając ściany. Rozmieszczone symetrycznie, w rzędach, często z dominantą w postaci wyróżniającego się formatem płótna, łączone w pary które umieszczano obok siebie lub naprzemiennie namalowane jako pendants bądź tylko podobnie skomponowane i o takich samych wymiarach.

Większe obrazy wieszano w górnych rzędach, najmniejsze najniżej[1]. Układ dzieł podporządkowany był wymogom dekoracji wnętrza, a nie naukowej prezentacji według epok i szkół, jaką przyjęto w reorganizowanych w drugiej połowie XVIII w. królewskich galeriach w Poczdamie, Dreźnie czy Wiedniu. Koncepcję aranżacji galerii malarstwa, przyjętą przez Stanisława Augusta i Marcella Bacciarellego, należy więc uznać za tradycyjną, lecz nie przestarzałą – w wielu europejskich rezydencjach tego czasu nadal tak właśnie prezentowano obrazy[2]. Andrzej Rottermund zwrócił uwagę, że Łazienki Królewskie realizowały koncept willi-muzeum, bez wątpienia inspirowany doskonale znanymi Bacciarellemu, a za jego pośrednictwem królowi, słynnymi rzymskimi rezydencjami, takimi na przykład jak Villa Borghese[3]. Charakter łazienkowskiego pałacu: prywatnej, niewielkiej letniej rezydencji, położonej wśród natury, otoczonej wodą, predestynował go do wpisania w taki właśnie kontekst[4]. W owej willi-muzeum, wypełnionej najcenniejszymi egzemplarzami malarstwa, rzeźby oraz sztuki dekoracyjnej z królewskiej kolekcji, każde z dzieł stanowiło osobną wartość, będąc jednocześnie dopełnieniem większej, harmonijnie skomponowanej całości. Nie wiemy, jak ewoluowałaby monarsza koncepcja prezentowania zbiorów sztuki w Łazienkach Królewskich, gdyby nie upadek Rzeczypospolitej, abdykacja i wyjazd Stanisława Augusta. W korespondencji króla z Bacciarellim dotyczącej planowanej galerii rzeźb antycznych znajdujemy zalążek myślenia o Łazienkach jako „nowoczesnym muzeum”[5]. Zdaniem Andrzeja Rottermunda „można (…) przyjąć, że w zamierzeniach króla Łazienki pomyślane były (…) jako muzeum o charakterze publicznym”[6]. W niezrealizowanych planach rozbudowy Łazienek znajdujemy projekt długiego pawilonu umieszczonego od strony zachodniej, być może z myślą o dziełach sztuki. Czy powiększenie pałacu i finanse króla pozwoliłyby na stworzenie muzeum, w którym według nowoczesnych, naukowych zasad eksponowano by zarówno zbiory rzeźby, jak i malarstwa, i czy w przyszłości otwarto by je dla publiczności? Tak postawione pytanie musi pozostać bez odpowiedzi. Bez wątpienia jednak kolekcja obrazów zgromadzona przez Stanisława Augusta w Łazienkach Królewskich, prezentowana w Galerii Obrazów i w innych wnętrzach Pałacu na Wyspie, była najbardziej wszechstronnie zaplanowanym oraz najbogatszym zbiorem malarstwa w ówczesnej Rzeczypospolitej.