Przełom XIX i XX wieku to czas intensywnego eksplorowania tematu dzieciństwa i rozwoju dziecka w nauce i sztuce europejskiej. Wówczas rozwija się intensywnie psychologia rozwojowa, psychoanaliza, nowoczesna pedagogika i pediatria. Artyści zaczynają postrzegać temat dzieci jako pretekst do mówienia o tym, co przedkulturowe i przedspołeczne; niewinne i spontaniczne. Dziecko staje się symbolem prawdy i autentyczności, instynktów i emocji, nierzadko również narzędziem służącym krytyce ówczesnego społeczeństwa. Łączone jest z przekraczaniem normalności i codzienności ku temu, co niezwykłe: w zabawie, marzeniach, i snach. Czego w dzieciństwie poszukuje ówczesna sztuka i dlaczego? I dlaczego jej motywy i pragnienia towarzyszą nam do dziś?

Dr hab. Marta Rakoczy – prof. UW, kulturoznawczyni, filozofka, adiunktka w Instytucie Kultury Polskiej UW, kierowniczka Zakładu Antropologii Słowa i koordynatorka Pracowni Naukowej Korczakianum – Muzeum Warszawy. Zajmuje się antropologią pisma, antropologią edukacji, historią polskiej modernizacji oraz kulturowymi studiami nad dzieciństwem i młodzieżą. Działa także w Interdyscyplinarnym Zespole Badań nad Dzieciństwem w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UW.