Z dawnej Galerii Sztuki Zdobniczej oraz Galerii Dawnego Malarstwa Europejskiego i Staropolskiego Muzeum Narodowego powstała nowa Galeria Sztuki Dawnej. Łącząc gatunki techniczne chcemy odejść od tradycyjnego dyskursu historii sztuki, który rozdzielał „wysoką” sztukę obrazową – malarstwo, rzeźbę, rysunek i grafikę – od rzemiosła artystycznego, uznając je za dziedzinę użytkową. Tymczasem w dawnych epokach taki podział nie istniał. W zasadzie wszystkie te dziedziny sztuki traktowano równorzędnie. Jeśli już którąś wywyższano, to wcale nie malarstwo czy rzeźbę, lecz złotnictwo i produkcję tapiserii. Samo pojęcie „sztuka” – łacińska ars (a za nią włoskie, francuskie i angielskie wersje: arte, l’art, the art), grecka téchne, niemiecka i niderlandzka Kunst – oznaczało pierwotnie kunszt, sprawność wykonania, rzemiosło. Najwyżej ceniono w malarstwie i rzeźbie właśnie rzemieślniczą, wirtuozerską jakość wykonania.

Obrazowy charakter malarstwa i rzeźby – poddanych zasadzie naśladowania rzeczywistości (mimesis) – też nie czyni tych gatunków osobnymi. Jak pokazuje nasza ekspozycja, znakomita większość dzieł dawnego rzemiosła artystycznego miała wprawdzie dekoracyjny charakter, ale zawierała przedstawienia figuratywne, stanowiące przecież istotę malarstwa i rzeźby.

Rzemiosło artystyczne łączyły z malarstwem i rzeźbą wspólne cele i funkcje, a także przestrzenie, w jakich je gromadzono i wystawiano. I taki właśnie jest podział galerii – na „przestrzenie społeczne”: 1) pałac, willa, dwór; 2) kościół, kaplica i ołtarz domowy; 3) miasto. Innymi słowy: 1) kultura dworska, 2) kultura religijna, 3) kultura miejska.